A A

Her gun yeni seylere bagimli olmaya basliyorum. Nasil bir bosluksa, nasil bir state of mind daysam artik, ipin ucu kacmaya basladi.

Hadi onceleri arada sirada okurdum, yeni yazilar geldikce. Simdi sabah 6 lara kadar, baska seyler yapiyor olmam gerekirken, (yanlis anlasilmasin, uyumaktan bahsediyorum kesinlikle) tutmus ardi arkasi kesilmeden blog okuyorum, hem de 2008lerde yazilmis, coktan aktualitelerini kaybetmis yazilar. Baskalarinin yasadiklarini, ister kurgu ister gunluk olsun, takip etme, ogrenmek isteme durtuleri ne zaman gececek, ey pek inanmadigim yuce rabbim?

Hayir kendi kendime bozuluyorum artik, ezik miyim neyim. 

Surekli dilemmalar, celiskiler icerisinde yuzuyorum.

Ben ki sigaraya bile “bagimlilik cok igrenc birsey, insan kendine saygisini yitirir vallahi” diyen insan, ota boka bagimliliklar gelistirdim adeta. Kendimden korkuyorum yemin ediyorum.

Onceleri diziler, surekli yerken icerken sabah aksam dizileri takip ediyordum. Hala da ediyorum. Baktim gun icinde izledigim diziler yayinlanmamis, bu sefer kendimi bloglara (aslinda tek bir bloga) kaptirdim. An itibariyle gecenin sabaha karsi zaman diliminin 5. Vaktindeyiz, 6ya gelmek uzereyiz, ben bu zaman araligini okumalarima, felsefik hatta Marxist enigma gibi ispanyolca yazilari cozmeye adasaydim, coktan 10 sayfalik odevime baslamistim. Ama hayir, gerizekali oldugum icin bana zerre faydasi olmayacak bir insan evladinin gunluklerini, gozlerim sasi bak sasir moduna baglamis bir sekilde yazilarini takip ediyorum . Serefsiz de hakkaten gunu gunune yazmis, hayatini, neler olup bittigini, sevgilisiyle nerde ne yaptigini, ayrilip ayrilmadiklarini, barisip barismayacaklarini merak ediyorum.

Ben ki kendi kendimi ne kadar guzel kontrol edebildigimi soyleyip kendimle gurur duyardim, “o eski halimden eser yok simdi” naralari atmaktayim icten ice. Hani nerde kontrol? Kontrol dedigin ille de erkeklere bi tarafini elletmemek degil ki anasini satayim, kaldi ki seneler gectikce onu bile yapmak zorlasiyor. 70 yasinda cisini tutamayan yasli neneler dedeler gibiyim, elime gozume hakim olamiyorum. “kendimi kontrol edemiyorum butun cinler tepemde”. O eski erdemim bitmis gitmis.

Simdi kendimle tek gurur duyabildigim sey hala aradan 10 ay gecmesine ragmen feysbuk umu acmamis olmam. Onu da bu sabah kaybetmek uzereydim. Elimde avcumda kalan, eski kontrollu halimden bana yadigar tek veriyi de carcur etmenin esigindeydim. Evet itiraflar olsun, yakin cevremle coktan paylastim bu itirafimi, ama buraya yazip iyice legitímate yapayim. Itiraf ediyorum, actim chrome u, girdim www.facebook.com adresini. Beni bir heyecan sardi, kalbim atiyor gum gum, dedim ne oluyoruz, sanki yan komsumuz yine “sekerimiz bitti biraz odunc alabilir miyim” diye kapiya geldi (Bu da bambaska bir yazi konusu, coming soon). Bende bir titreme, bir kizarma, kanin beynime sicradigini, yanaklarimin Heidi gibi kizardigini hissettim. Uzun zamandir beni boyle heyecanlandiranin da ezeli dusmanim feysbuk olusu baska bir vehamet gostergesi. 

Neyse ki annem bu yazilari okumuyor, eminim yine “kizim mutsuz” diye oturup  aglardi. Hayir anne, biri sana okursa bunlari eger bil ki mutsuz degilim. Hasa. Hatta bugun kizlarla seminer sonrasi ciktik muhtesem mahallemizin gurbetcilerinin ugrak mekani olan Rambla del Raval da oturduk muhabbet ettik, gulduk, eglendik, kalktik cis yapmaya bize gittik, cay demledim. Caylarina ilac kattigim konusunda hemfikirlerdi, surekli guldugumuz ve bizi atesler bastigi icin. Hayir anne, o ates basmalari caydandi, gercekten (ohm ohm). Neyse. Konudan saptim yine. 

Sonuc olarak, sanki yasak elmayi yiyormusum gibi feysbuk a girme dusuncesi bile kalbimin yerinden oynamasina sebep oldu.

Cok tehlikeli sularda gezindim.

Celiskilerin kadiniyim alimallah.

Madem o kadar girmek istiyosun, bir arkadasin seni bu temptationlardan caydirmaya calistiginda kendi kendini justify etmeye calisma. Ha madem utaniyosun, kendine hakim olmaya calisiyosun o zaman seni geri donmen icin yureklendiren arkadaslarina “ama girersem baglanir kalirim, hayir acmicam” seklinde kontrargumanlarda bulunma.

Madem herkes seni okusun, benimsesin, ozumsesin, sevsin, takdir etsin, takip etsin istiyosun, o zaman ac blogunu halka, googleda aramalarda gorun, ac feysbuku da yap reklamini. Oyle her gun statcounter ina bakip bakip yeni kac kisi girmis, eski takipcilerden kim kaldi gibi seylerle ugrasmazsin… Ha madem cekiniyosun, oyle gecmisinden hortlayip karabasanlarin korkulu ruyalarin olan birileri de bulur gelir diye korkuyosun o zaman sizlanma, otur oturdugun yerde, gizlice yaz kizim! Baska blog yazarlari gibi unlu oluvermek gokten zembille mi iniyor saniyorsun? Medyanin bu korkutucu gucuyle artik her kiytirik blog kose sahiplerinin bile vardir bir Pucca, bir KLBHE gibi unlu olmak, gozde olmak. Kendine gel.

Madem yalniz oldugunu dusunuyosun, bekarliktan sikildin, hayatinda birilerini istiyosun, cik disari, gordugun guzel erkeklere laf at, nasilsa onlar da “ya tutarsa” zihniyetiyle gelene gecene laf atmasini biliyo, sen de yap. Belki hayatina bir renk gelir, belki kahraman katalan/ispanyol genclerden 1-2 tanesi senin onurunu korumak icin kavgaya tutusurlar. (Tamam bu biraz fazla utopik oldu kabul ediyorum.) Madem kimseleri begenmiyosun, o zaman niye uzakta olsalar bile sana ilgi gosteren insanlari da kendinden uzaklastiriyosun? Oyunu kurallarina gore oynama. Bu yaz hangi kurallari taktin ki simdi birden bire “aman insanlari uzmeyeyim” diye dusunup kendi kendine koydugun cakma ahlak kurallarini uygulamaya calisiyorsun?

Kendine yeni seyahat hedefleri mi koydun? Basla gerceklestirmeye. Yalnizlik Allaha mahsustur ama her canli da yalniz dogar, yalniz olur. Cik git tek basina. Bu zamana kadar kimler eslik etti ki sana senelerdir tum Avrupa’da, hala miymiy ediyosun.

Ama iste kendime kizip buraya yazdigim kadar kolay olmuyo uygulamalar. Hic bir uygulama su hayatta HTML kodu gibi degil ki anasini satiim, kopyala yapistir ve oluversin hop diye…

ve UYU ARTIK AQ !!