Cok acimasizsin Bebegim..

Su hayatta en nefret etttigim seylerden biri sabahin korunde veya gunun herhangi bir zaman diliminde daha fazla uyumayi planlarken, birileri veya birsey tarafindan zamansizca ve gaddarca uyandirilmak.

Son birkac gundur sabah 9 sularinda ziril ziril calan telefonla uyanmaktayim. Hadi telefonlar bana gelse, sevgilim falan arasa ya da anam babam, beni merak etmis bir adet arkadas, “kanka naber yaa, uyan hadi” dese gam yemicem. Allah’in Barcelona’sinda bir kul yok ki bana ulasmak icin ev telefonunu arasin.

Kulaklarimin sirasiyla cekic, ors ve uzengi kemiklerinde yankilanan o cirkin melodili telefon zili, dadli dadli uyumaya ve ruyalarimi gormeye devam etmek isteyen bunyem, bu esnada ne yapacagina karar veremeyen beynim, hepsi catisma halindeyken bir yandan “Allah rizasi icin acsin biri su telefonuuuuu” diye dua eden ben, ruyamda telefona hayalgucum el verdigi olcude kufur etmekteyim..

Uykuyla uyaniklik arasinda cesitli halet-i ruhiyeler icinde bir o yana bir bu yana savrulan su garip ruhum, hic kimse tarafindan acilmayan telefonun en sonunda susmasiyla huzura kavusacakti.

Ama yoo hayir.

Komplo teorisi kurdugundan emin oldugum fakat tanimadigim bir numara cep telefonuma saldirdi bu kez.

Acimasizca acmadim.