sevgili karl

Asla kapitalizmi sevmedim, hic savunmadim. Hep yerdim. Yarim yamalak bilgilerle, sacma sapan referanslarla da olsa, anladigim ve gordugum seylerin dogrultusunda, kapitalizme hep karsi ciktim. Sistemin getirilerinin otesindeki goturulerini, insanlari tekduze ve motorze edisini, sadece satin almaya ve anlamsizca tuketmeye yonelik toplumlar olusturulmasina, herseyine bok attim.

Ote yandan komunizmi de hep utopya olarak gordum. Hani gerceklesmesi cok zor, yani idealde ne kadar hos fakat gercekte bir o kadar hayal urunu… Kapitalizmin insanlari ve devletleri bu kadar ele gecirmis olmasinin komunizmin yayilmasi veya uygulanmasini imkansiz hale soktugunu dusundum hep. Hala da dusunuyorum o ayri.

Marx’tan oldum olasi kactim. Cevremde hayranlarinin olmasina, bana hep bahsedilmesine, “sen felsefecisin gel muhabbet edelim” diye raki sofralarina konu olmasina ve bu sofralara ortak olmama ragmen genelde hep sustum. Okumadim, anlamadim, tartismadim… Ogrenmek istemedim. Sanki ocu bocu beni icine alacak, zaten isyankardim bir de komunist olup cikacam korkusu mudur, ki hic sanmiyorum o kadar salak oldugumu, bilemiyorum nedendir, ne Marx’i, ne Marxizmi bilesim gelmedi hic. Okuldaki derslerden de kactim. Politika almadim, ekonomi almadim, okulumuzun felsefe ve/veya sosyalist gruplarina katilmadim, uyeleriyle karsilasinca muhabbetten de uzak durdum. Bana anlatilanlarin disinda pek bir arastirma yapmadim dolayisiyla.

Bu kadar kendimi ayri tuttum, korudum kolladim (¡) , geldim simdi kucagina dustum.

Artik Marx’i da, manifestosunu da, sosyalist/komunist devlet yapisini da, kapitali de, hatta kapital akumulasyonunu, arti-degerleri, isci somurulmesini, gelir dagilimi/ekonomik buyumeyi, revolusyonu, herseyi yeni yeni ogreniyorum, ogrenmek zorundayim Ispanyolca ve feministce.